Koken. Ik vind het erg leuk. Zo leuk, dat ik het eigenlijk zelden doe. Ik heb er simpelweg geen tijd voor. Dan moet je er tijd voor maken, denk jij nu. Was het maar zo makkelijk. Nee, dat werkt niet. En uit die paar keer dat ik wél kook, komt niet bepaald een culinair hoogstandje voort. Dat dan weer niet. Helaas.

Ik heb altijd honger. Altijd. Of ik nou net uit bed kom of een uur eerder nog gegeten heb, het maakt niet uit. Ik kan iedere minuut van de dag eten. Oké, er zijn dagen dat ik niet aan voedsel moet denken. Dat is wanneer ik een kater heb of wanneer ik ziek ben, maar verder zou ik elk moment van de dag kunnen eten. Gewoon, omdat het zo lekker is.

’s Avonds of ’s nachts na het werken heb ik altijd reuze honger. Niet zo gek ook, wanneer je je bedenkt dat ik zeker zes uur zonder eten heb gezeten en dat nota bene in een restaurant. Zodra ik thuis kom uit mijn werk, trek ik dan ook alle keukenkastjes open en de koelkast wordt grondig geinspecteerd. Uiteraard wordt de vriezer niet vergeten. Dit allemaal op zoek naar iets lekkers, iets wat mijn buikje vult voor ik ga slapen. Zo kreeg ik zondag het geweldige idee een broodje hamburger te maken.

Maar ik houd van aparte dingen, het moet allemaal niet te saai en te gewoon zijn. Het werd daarom een broodje hamburger ‘a la Daphne’: twee witte boterhammen, daarop de – in de pan gebakken – hamburger, dan de verse prei, tomaat en champignons. Om het af te maken nog een klodder curry en mayonaise en mijn vette hap mét gezonde touch was af. Het smullen kon beginnen. En reken maar dat ik heb genoten. Benieuwd hoe lekker het was? Ik zou zeggen: trek je schort aan en waag je de keuken in. Succes gegarandeerd!

Soms heb je van die momenten dat je vindt dat je een geweldig leven hebt. Die momenten die je een glimlach op je gezicht doen toveren. Zomaar, voor je er ook maar over na hebt kunnen denken, besef je: ik ben gelukkig. Ik wil niets anders.

Dat moment ervaarde ik vandaag. Ik dacht terug aan de afgelopen dagen, de afgelopen tijd. Voor ik er erg in had, kwam er in me op dat ik het fijn vond, heerlijk. Een stemmetje in mijn hoofd zei: ik ben gelukkig, wat heb ik toch een geweldig leven. Als vanzelf had ik een grote glimlach op mijn gezicht.

Ik dacht aan mijn nieuwe opleiding. Het studeren, de school, de mensen. Alles is, al is het maar tot nu toe, erg goed bevallen. Ik heb niets te klagen. Lol en gekheid in de pauzes, lol tijdens de colleges, na school de stad in of lekker terrassen, allemaal leuk. Het studentenleven zoals het in mijn ogen zou moeten zijn. Of nou ja, één ding ontbreekt er nog. Een eigen kamer in Tilburg, maar ook die komt er wel.

Ook de weekenden zijn goed gevuld. Afspreken met al mijn lieve vriendinnetjes, uren aan de telefoon hangen met Vriendin A. of Vriendin R en de liefde voor het schrijven met Vriendin I. ’s Avonds lekker stappen in Tilburg of Breda en genieten van de overheerlijke wijn, de mannelijke aandacht en lekker dansen. Het leven is van jou, van niemand anders. Met die gedachte wordt het uitgaan helemaal een groot feest. Verder ga ik altijd met plezier naar mijn werk, waarna ik altijd net zo vrolijk en met een goed gevulde portemonnee thuiskom. Weer niets te klagen dus.   

 Als ik al deze mooie en fijne dingen bij elkaar optel, besef ik dat ik tevreden ben met hoe mijn leven op dit moment loopt. Daar word ik nóg gelukkiger van. Die glimlach is voorlopig niet van mijn gezicht af te krijgen. Stiekem hoop ik dat jullie met me meedoen, dat we allemaal een glimlach op ons gezicht hebben staan. Gewoon, omdat het eigenlijk zo makkelijk is. Gewoon, omdat we allemaal gelukkig zijn.

Met carnaval – in februari dus – ontmoette ik een leuke jongen. Alleen zijn leeftijd zat niet helemaal mee, maar dat maakte me eigenlijk weinig uit. Het ging toch helemaal niet om leeftijd?! Helaas dachten veel mensen daar anders over en daarom schreef ik er toen deze column over.

 Afgelopen carnaval liep ik een leuke jongen tegen het lijf. ‘Jongen?!’ hoor ik sommigen van mijn vriendinnen nu in koor roepen. ‘Een man zul je bedoelen, Daphne!’ Ja, ja, oké… Hij is geen zeventien, zoals ik ben. Ook geen achttien, negentien of twintig. Nee, dat allemaal niet. Hé, maar ho eens even! Hij is ook niet in de dertig, hoor. Wat dan wel, vraag jij jezelf nu af. Zesentwintig, dat is zijn leeftijd, zesentwintig lentes jong.

Twee weken geleden zag ik hem dus in de kroeg in Breda. Natuurlijk wist ik wel dat hij wat ouder was dan ik, maar so what? Leeftijd speelt geen rol, vond ik toen en dat vind ik nu nog steeds. Kom op zeg, het is maar een getal. Hoewel ik natuurlijk wel vind dat er grenzen zijn. Een man van in de dertig? Nee, bedankt. Of een man van vijftig die het doet met een vrouw van dertig, dat snap ik ook niet helemaal. Maar goed, een verschil van acht á negen jaar moet kunnen.

De jongen en ik deden gewoon de dingen die iedereen doet met carnaval: we kletsten, lachten, dronken, hadden het naar onze zin en dansten, wat tja, natuurlijk over ging in zoenen. Helaas werden we al snel gestoord door zijn leuke vrienden, die het nodig vonden eens even mijn leeftijd te checken. Daar had je het al. Ze hoorden van mijn leeftijd en lachend vroegen ze me het hemd van het lijf. Zijn vrienden waren niet de enigen die het niet helemaal begrepen. Vriendin A. wierp al een aantal keren een vragende blik naar me en de grote vraagtekens in haar ogen waren duidelijk zichtbaar. Niks aan de hand, het is maar carnaval, dacht ik en ik richtte me weer tot de jongen.

Zo stonden we een uur lang in de kroeg en vriendin A. moest zich zien te vermaken met de vrienden van mijn crush, die ze veel te oud vond en daarom niets van hun aandacht moest hebben. Na een uur had ze het dan ook wel weer gehad en besloot ze dat we nu toch echt gingen eten. Snel wisselden de jongen en ik onze nummers uit.

En dat was dan het avontuur met de zesentwintigjarige jongen, vermoed je nu, maar dat is niet zo. Het liep toch even anders. Afgelopen zaterdag hadden we afgesproken in de kroeg in Breda. Niet dezelfde als die met carnaval, maar een gezellig kroegje waar je kon zitten en rustig wat kon drinken. We kletsten en lachten wat af. Van het leeftijdsverschil was helemaal niets te merken. Leeftijd speelt dus geen rol, want ondanks dat ik zeventien ben en hij zesentwintig, was het meer dan een geslaagde avond.

En ach, ze zeggen niet voor niets altijd: “Op een oude fiets moet je het leren!”

We vragen ons allemaal wel eens dingen af. Waarom gebeuren dingen zonder reden? Waarom gaat alles zoals het gaat? Vaak hebben we er geen antwoord op, hoe graag we ook zouden willen.

Waarom? Deze vraag blijft steeds maar weer in mijn hoofd rondspoken. Als een vlieg boven een glas limonade. Uiteindelijk besluit de vlieg na verschillende overpeinzingen en pogingen tóch de gok te wagen en het glas in te vliegen. Zo is het ook met de vraag in mijn hoofd.

Ik heb besloten dat ik het antwoord nu toch echt ga vinden, want ik wil het weten. Misschien zal het me veel moeite kosten, maar dat is het meer dan waard. Want straks zal ik het antwoord op mijn vraag weten. Net als de vlieg, die na verschillende pogingen de zoete limonade kan proeven. En als hij dan met zijn pootjes heel voorzichtig door de limonade gaat en het suiker zich laat smaken, is hij meer dan tevreden. Missie geslaagd.

Er zijn een heleboel vragen waar ik stiekem wel het antwoord op weet. Waarom heeft de prins op het witte paard nog steeds niet voor mijn deur gestaan? Omdat ik te kieskeurig ben en van de vrijheid wil genieten. Als het serieus dreigt te worden, kap ik het af. Waaromverpestte ik op de middelbare school mijn wiskunde zo vaak? Omdat ik te weinig sommen oefende. Met alleen maar theorie leren, kom je er niet. Waarom is de bom, die vorige week op mijn kamer ontploft is nog steeds niet ontruimd? Omdat ik daar te lui voor ben.

Maar dan de belangrijke, moeilijke vragen. Waarom is er oorlog? Waarom kunnen mensen niet gewoon in vrede met elkaar leven? Al die haat, ik begrijp het niet. Respect, het enige wat we nodig hebben en er zou eigenlijk overal vrede moeten zijn. Helaas is dat niet zo. Door oorlogen gaan er zoveel onschuldige mensen dood. Waarom? En waarom gaan er ook in landen waar geen oorlog is, zoveel mensen dood? Zoveel kinderen ook. Een ziekte, een ongeluk, geweld. Het is niet eerlijk. Waarom zijn er zoveel mensen die niet kunnen genieten van het leven? Waarom zijn zij ongelukkig? Waarom kunnen wij er niet altijd voor zorgen dat ze het leven weer gaan waarderen? Zoveel vragen, maar zo weinig antwoorden. Wisten we ze maar, dan zouden veel dingen een stuk duidelijker zijn.

Laat ik dan maar meteen gaan beginnen met mijn missie. Wanneer ik de antwoorden gevonden heb, maar ze bevallen me niet, geef ik de moed niet op en zoek ik gewoon weer verder. Want wanneer de vlieg er achterkomt dat er in het glas helemaal geen limonade zit, maar rode verf, vliegt hij zo weer weg en gaat op zoek naar iets anders. Iets wat wel aan zijn eisen voldoet, iets wat lekker zoet is. Dat zal ik ook blijven doen met het vinden van de antwoorden op mijn vragen.

Soms zou ik willen dat ik terug kon naar vroeger. Even een uitstapje maken. Het heden laten voor wat het was. Terug het verleden in. Ik zou niet eens diep gaan graven. Nee, ik graaf maar een klein beetje het verleden in. Het verleden is geweest, wat toen was, heet nu vroeger. Wat klinkt dat serieus. Alsof er inmiddels honderd jaren in mijn leven verstreken zijn. Toch wil ik even terug naar die tijd van toen. Héél even maar. Echt maar heel even, gewoon omdat ik zo nieuwsgierig ben.

Ik ben er klaar voor en mijn reis naar ‘Vroeger’ kan beginnen. Ik wacht geduldig tot de graafmachine die me naar ‘Vroeger’ brengt – of nou ja, graaft – arriveert. Eindelijk is hij er en ik stap in. Na vijf minuten gegraven te hebben, hebben we de eerste bestemming bereikt: ’11 jaar’. Hier wilde ik graag even langs, want toen ik elf jaar was, verliet ik de basisschool voor de middelbare school. Een nieuwe fase brak aan. Geen klein meisje meer, maar een ‘echte grote meid’, zoals alle tantes en oma’s dat zo mooi tegen me zeiden. “Wacht maar, tot je straks ouder bent”, zeiden ze dan ook nog. Het was raar om de basisschool te verlaten. Na al die jaren, was je inmiddels zo gewend. Je hebt hier een onbezorgde tijd gehad. Geen huiswerk, geen verplichtingen en al het andere wat het voorgezet onderwijs af en toe o, zo vervelend maakt. Na school sprak je af met vriendinnetjes, speelde buiten en maakte plezier.
Wat was dit een mooie tijd, zeg. Blij dat ik hier even langs ben gegaan. Maar de tijd begint te dringen en ik stap mijn graafmachine weer in.

We hebben de volgende bestemming bereikt: ‘7 jaar’. Het was een koude dag in december. Een beetje net zo’n dag als vandaag, alleen lag er deze keer geen sneeuw en was het de zesde van de maand. Één dag na Sinterklaas dus. De Goedheiligman was alweer een dag het land uit. Reden genoeg dus, dacht ik, om eens uit te pluizen hoe het nou werkelijk zat. Want zeg nou zelf, zo’n aardige, oude man met al die cadeautjes en Pieten kon toch niet echt bestaan? Ik kon het niet geloven, toch hoopte ik stiekem dat hij wél bestond. Want zou anders volgend jaar alleen mijn broertje zijn schoen mogen zetten? Ik raapte al mijn moed bij elkaar en vroeg het mijn moeder. De Sint bestond niet, wat baalde ik. Maar bovenal was ik trots, ik deelde een heel groot geheim, dat was stoer! De meesten van mijn vriendjes en vriendinnetjes wisten nog niets van dit geheim af en ik wel. Zo, dat had ik toch mooi voor elkaar.

Tevreden stap ik mijn graafmachine weer in. Heerlijk om me te laten vervoeren naar ‘Vroeger’. Mijn reis zit er helaas al bijna op. We gaan al naar de laatste bestemming. Dat is even wat verder graven, maar het komt helemaal goed. Voor ik het weet zijn we gearriveerd. ‘2 jaar’, staat er met grote letters op het bordje langs de weg. Het was een mooie herfstdag en de zomer was nog niet helemaal weg, leek het wel. De zon deed zijn werk goed en liet alle bladeren aan de bomen schitteren. Misschien was dit een voorteken, er stond namelijk iets bijzonders te gebeuren. Daphne kreeg een broertje. ‘Sven’ heette het jongetje en ze was er apetrots op. Ze was de vrolijkste peuter op de wereld en iedereen mocht het weten: “We hebben een baby, hij heet ‘Spen’. Toch snapte ze er maar weinig van, want toen de kraamhulp na een week weer weg ging, merkte Daphne op: “Je bent wat vergeten!” De kraamhulp keek haar vragend aan en vroeg wat ze dan vergeten was, waarop Daphne verbaasd zei: “De baby!”

Lachend neem ik weer plaats in de graafmachine. Ik vind het genoeg geweest. Ik heb weer even genoten van mijn reisje naar het verleden. Ik kijk er naar uit weer lekker het heden in te gaan. Maar reken maar dat ik over een paar jaar weer een reisje naar het verleden maak, want ik wil wel weten of de dromen die ik nu heb werkelijkheid zijn geworden en ik deze nog een keer op mag zoeken met mijn graafmachine.

Met brieven schrijven kun je zo veel bereiken. Helaas ligt dat met het schrijven van virituele brieven toch nog even wat anders. Toch heb ik de moeite genomen mijn zogenaamde ‘Mr. Dreamboy’ een persoonlijke brief te schrijven, nadat ik hem een paar maanden geleden iedere week in de sportschool zag.

Hi lieve Mister Dreamboy,

Ik weet niet of ik je met die naam aan mag spreken, maar ik doe het toch. Want een droomjongen, dat ben je. Maar ik wil ook best ‘Mister Perfect’ zeggen, helemaal geen probleem! Jij kent me niet en ik ken jou ook niet. Ik heb je alleen nog maar gezien, jij mij ook. Misschien dat ik je nog wel eens een keer zie, maar dat is de vraag. Ik weet niet zoveel van je, alleen dat je onweerstaanbaar bent, vraag het Vriendin R. maar. Ik weet ook dat je iedere maandag zo rond de klok van drie uur in de sportschool te vinden bent. Die twee keer dat ik daar rond dezelfde tijd was, heb ik je gezien. Je begrijpt dat ik bijna niet meer kon stoppen met naar je te kijken, maar vind je het gek? Vast niet.

Je weet zelf ook dat je er goed uitziet, maar daar doe je dan ook alles aan. Niet voor niets train je iedere maandag je spieren en blokjesbuik in de sportschool. Dit doe je vol overgave en wanneer je witte, strakke shirt dan stiekem een beetje omhoog kruipt en ik een stukje van je gebruinde rug kan zien, zou ik het helemaal geen probleem vinden om je te helpen en je shirt weer voor je om laag te trekken. Ik bedoel hier niks mee hoor, ik dacht: ik zeg het even… Nu ik je toch schrijf, kan ik maar beter eerlijk zijn. Goed voor je ego, ondanks dat je daar waarschijnlijk al genoeg van hebt.

Verder vraag ik me af wat je nog meer in de sportschool doet. Zweet je erg? Je mag best mijn handdoek even lenen. Maak je gebruik van de apparaten waar je muziek op kan luisteren of tv op kan kijken? Want dan mag je best mijn oortjes lenen, hoor. En o ja, douche je in de kleedkamer of doe je dat thuis? Ik neem aan op de sportschool, omdat jij maar al te graag met je goddelijke lichaam pronkt. Ik vraag me ook af wat je drinkt, als ik je in je spijkerbroek met blouse en daarover je donkerblauwe jas en niet te vergeten je prachtige, bruine leren schoenen en je haren achterover gemodelleerd uit de kleedkamer zie lopen naar de lounge. Drink je gewoon water of koffie misschien? Je mag best een drankje met me drinken, vind ik echt niet erg. Dat je dit liever in de kroeg doet, snap ik best.

Zoals je wel uit deze brief op kan maken, ben je dus de jongen uit mijn dromen, je bent perfect. Dat wist je al lang, maar ik benadruk het toch maar even. Ik heb wel weer genoeg gezegd voor vandaag, het woord is nu aan jou. Maar één ding: laat Vriendin R. er niet achter komen dat wij schrijven, want dan wordt ze jaloers!

Hopelijk tot volgende week maandag (15.00 uur) en natuurlijk tot schrijfs!

Liefs,
Daphne

De titel zegt genoeg.

Als iemand mij zou vragen wat mijn levensmotto is, dan weet ik niet wat ik zou zeggen. ‘Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd’, vind ik zelf een hele goede, aangezien je van iedere dag een feestje moet maken. Het zou zomaar je laatste dag kunnen zijn, dus geniet ervan en haal eruit wat erin zit. Helaas is dit niet altijd even realistisch. Als je om je heen kijkt en je ogen richt op de dingen die in de wereld gebeuren, is het leven zo’n groot feest nog niet. Iedere dag gaan er veel mensen en kinderen ten onrechte dood, dat kan ik niet ‘feestvierend’ langs me heen laten gaan.

‘Leer van gister, leef vandaag, maar droom van morgen’, vind ik dan ook een veel beter motto. Het verleden moet je achter je laten. Met de dingen die gebeurd zijn, heb je gebroken. Je hebt ze niet meer nodig, want het is nu eenmaal gebeurd en je kunt de tijd niet meer terugdraaien. Je hebt wel van de dingen uit het verleden geleerd en kunt er mee verder. Door de wijsheden van gisteren, ben je vandaag een beetje wijzer geworden. Deze wijsheden hebben je gemaakt tot wie je nu bent. Je leeft vandaag om de dromen van morgen waar te kunnen maken.

Het pad dat je in je hoofd hebt uitgestippeld, is nog lang, heel lang. Er zijn nog zoveel dingen die je wilt gaan doen en ooit een keer meegemaakt wilt hebben. Je wilt ook nog van alles bereiken. Door al die ideeën en plannen heb je in je hoofd geprend staan hoe je dit gaat aanpakken en verwezenlijken.
“Als je jouw diploma voor het voortgezet onderwijs op zak hebt, ga je vier jaar studeren en ondertussen op kamers wonen, daarna je rijbewijs halen, vrijwilligerswerk in Afrika doen en dingen van de wereld zien. Terug in Nederland ga je werken. Intussen heb je de prins op het witte paard tegen het lijf gelopen, ga je trouwen, huisje, boompje, beestje en daarna weer werken.” Zo, het ideale leven zit in je hoofd en het komt er voorlopig niet meer uit. Maar dat je studie uiteindelijk niets blijkt te zijn, is geen optie. Een jaar reizen is toch wel erg lang. Auto rijden blijkt duurder dan je dacht. En o ja, die prins op het witte paard is zo gemakkelijk nog niet gevonden. Wie weet, het zal allemaal best meevallen, denk je bij jezelf. In je hoofd droom je weer lekker verder, want je wil nog zó veel, eigenlijk teveel.

Toch ga ik al mijn dromen waarmaken, omdat ik het wil. En als ik écht iets wil, dan kan ik het ook. Wanneer de dingen niet helemaal gaan, zoals ik van tevoren bedacht had, dan loop ik mijn levenspad wel met een omweg en een paar blokkeringen tussendoor. Maar ik blijf lopen, want er is altijd een brug die je over de blokkering heen helpt. Uiteindelijk zal ik het eindpunt van mijn pad bereiken en zijn mijn dromen waargemaakt. Zolang je blijft geloven in wat je vandaag doet, komt morgen vanzelf.

Voor het eerst alleen op vakantie, geweldig was dat. Ik herinner het me nog als de dag van gister, ondanks dat we weer bijna een jaar verder zijn. Ik ging samen met een vriendin naar Spanje. Die twee weken dat we daar waren, hebben we volop genoten van onze tijd daar. Nadat we weer terug waren in Nederland, wilde ik na een maand zo graag terug, dat ik er deze column over schreef.

I gotta feeling dat ik terug wil naar Calella. En wel nu! Gewoon nu. Niet meer en niet minder. Dat er een vliegtuig voor mijn neus staat, waar ik zo in kan stappen en dat me naar de Spaanse zon brengt. Of een bus, want dat is zo verkeerd ook nog niet. Het liefst geen ‘Solmar bus’, maar een ‘GOGO bus’, eentje vol met feestende jongeren. Je weet wel: zo één met alleen maar jeugd, die Spanje onveilig gaan maken en het bier al in hun handbagage hebben zitten. Let the party begin!

Maar helaas zit ik nu gewoon thuis in het rustige Waalwijk, niet bepaald ’the place to be’ en moet ik zo gaan werken, dat is wel even wat anders dan op het strand liggen. Vanmorgen met mams gewinkeld: een winterjas en laarzen (!!!) gekocht. Zo, die zomer kan ik dus wel uit mijn hoofd zetten.

’s Avonds wordt het al vroeger donker en school is inmiddels weer in volle gang. Bergen huiswerk en het profielwerkstuk voor de boeg, leuk is anders. Voor we het weten staat oktober voor de deur en is de herfst echt begonnen. De blaadjes liggen tenslotte nu al overal op de grond. Maar ik moet toegeven: de herfst kan ook leuk zijn. ’s Avonds lekker met een kop warme chocomel met slagroom en de kaarsjes aan voor de televisie zitten, is best gezellig en het heeft wel wat.

Helaas vind ik het ultieme zomergevoel veel meer hebben en laat ik daar nu net last van hebben. Iedere keer wanneer ik het liedje I gotta feeling hoor, denk ik terug aan de avonden en nachten waarop we aan het dansen en feesten waren in de discotheken van Calella. Dit nummer werd daar namelijk plat gedraaid. Niet zo vreemd dus, dat ik iedere keer wanneer ik dit nummer hoor aan Calella herinnerd word.

Er zit niets anders op – hoe graag ik het ook zou willen – dat ik nu terug naar Calella kan. De Spaanse zon zal mijn vervelde huid voorlopig niet opnieuw bruinen. Ach, wie weet moet ik maar gewoon een zelfbruiner kopen en mijn ogen sluiten en aan Calella denken. Voor ik het weet, hoor ik dan de zee in mijn oren ruisen, lig ik op het strand te genieten van de heerlijke Sangria en voel ik de zon op mijn huid branden. Wat kan dromen toch heerlijk zijn!