I gotta feeling…

Voor het eerst alleen op vakantie, geweldig was dat. Ik herinner het me nog als de dag van gister, ondanks dat we weer bijna een jaar verder zijn. Ik ging samen met een vriendin naar Spanje. Die twee weken dat we daar waren, hebben we volop genoten van onze tijd daar. Nadat we weer terug waren in Nederland, wilde ik na een maand zo graag terug, dat ik er deze column over schreef.

I gotta feeling dat ik terug wil naar Calella. En wel nu! Gewoon nu. Niet meer en niet minder. Dat er een vliegtuig voor mijn neus staat, waar ik zo in kan stappen en dat me naar de Spaanse zon brengt. Of een bus, want dat is zo verkeerd ook nog niet. Het liefst geen ‘Solmar bus’, maar een ‘GOGO bus’, eentje vol met feestende jongeren. Je weet wel: zo één met alleen maar jeugd, die Spanje onveilig gaan maken en het bier al in hun handbagage hebben zitten. Let the party begin!

Maar helaas zit ik nu gewoon thuis in het rustige Waalwijk, niet bepaald ’the place to be’ en moet ik zo gaan werken, dat is wel even wat anders dan op het strand liggen. Vanmorgen met mams gewinkeld: een winterjas en laarzen (!!!) gekocht. Zo, die zomer kan ik dus wel uit mijn hoofd zetten.

’s Avonds wordt het al vroeger donker en school is inmiddels weer in volle gang. Bergen huiswerk en het profielwerkstuk voor de boeg, leuk is anders. Voor we het weten staat oktober voor de deur en is de herfst echt begonnen. De blaadjes liggen tenslotte nu al overal op de grond. Maar ik moet toegeven: de herfst kan ook leuk zijn. ’s Avonds lekker met een kop warme chocomel met slagroom en de kaarsjes aan voor de televisie zitten, is best gezellig en het heeft wel wat.

Helaas vind ik het ultieme zomergevoel veel meer hebben en laat ik daar nu net last van hebben. Iedere keer wanneer ik het liedje I gotta feeling hoor, denk ik terug aan de avonden en nachten waarop we aan het dansen en feesten waren in de discotheken van Calella. Dit nummer werd daar namelijk plat gedraaid. Niet zo vreemd dus, dat ik iedere keer wanneer ik dit nummer hoor aan Calella herinnerd word.

Er zit niets anders op – hoe graag ik het ook zou willen – dat ik nu terug naar Calella kan. De Spaanse zon zal mijn vervelde huid voorlopig niet opnieuw bruinen. Ach, wie weet moet ik maar gewoon een zelfbruiner kopen en mijn ogen sluiten en aan Calella denken. Voor ik het weet, hoor ik dan de zee in mijn oren ruisen, lig ik op het strand te genieten van de heerlijke Sangria en voel ik de zon op mijn huid branden. Wat kan dromen toch heerlijk zijn!

Geef een reactie