Er is geen leven zo eeuwig
als mijn herinneringen aan jou.
In tegenstelling tot wij mensen
vergaan ze niet.
De herinneringen aan jou
en aan de mensen van wie we houden
veranderen hoogstens met de seizoenen mee van kleur.
Dat beseffen we maar al te goed
op herfstdagen als deze
wanneer de zon bijna achter de bomen verdwijnt
en de bladeren langzaam hun groen verliezen,
net zo lang tot ze van de bomen vallen en er niets meer is.
Niets dan enkel onze gedachten aan hoe het ooit was.
Straks, als de lange winternachten mistig worden
en er sneeuwvlokjes vallen,
is het net of het heelal zachtjes huilt en zijn verdriet
maar moeilijk kan verbergen,
net als iedereen die van je hield.
Want er is geen leven zo eeuwig
als onze herinneringen aan jou.
❤️Heel mooi geschreven!!!