Aan: Hala Gelangy
Caïro
Egypte
Waalwijk, 2 februari 2010
Lieve Hala,
‘We zullen geen Iran of Afghanistan worden. We gaan niemand aanvallen. We zijn net als Europa. We willen vrije media en democratie. Ik wil ook president kunnen worden. Waarom niet?’, dat is wat je dinsdag zei tegen Rob Vreeken, verslaggever van de Volkskrant. Ik las dit woensdagmorgen in diezelfde krant en kreeg even kippenvel op mijn armen. Ik vind het knap van je dat je voor je mening uit durft te komen. Voorheen kon dit nooit en werd je opgepakt. Nu kun je gelukkig wel, samen met honderdduizend andere jongeren en volwassenen, zeggen wat je vindt.
Je bent twintig jaar, staat in het artikel, en studente journalistiek. We hebben dus veel gemeen. We hebben bijna dezelfde leeftijd, we zijn allebei vrouw en we doen dezelfde studie. Maar eigenlijk hebben we helemaal niet zoveel gemeen, als dit beeld ons doet laten denken. Zo woon jij in een land waar het nu chaos en crisis is. Veel mensen zijn al dagenlang op straat te vinden. Ook veel jongeren, zelfs opvallend veel vrouwen. Ze protesteren tegen Mubarak en zijn regime. Jullie zijn hem en zijn politiestaat meer dan zat. Tot woensdagochtend leek alles nog goed te gaan en sprak men zelfs van een ‘volksfeest van de vrijheid’.
Van dat feest lijkt nu nog maar weinig over te zijn. Woensdagmiddag werd de rust op het Tahrirplein verstoord. Aanhangers van president Mubarak gebruikten geweld tegen de antiregeringsbetogers. Je zult wel geschrokken zijn. Stenen, stokken en brandbommen vlogen je om de oren. Veel mensen waren gewond en hadden ernstige hoofdwonden. Zonde dat het zo moet gaan. Op het moment dat ik dit schrijf, het is nu woensdagavond, hoor ik op het journaal dat er al drie doden en vijftienhonderd gewonden zijn te betreuren. Wie had dat nou gedacht? Jij vast niet. En de rest van de demonstranten vast ook niet. Het had ook helemaal niet hoeven gebeuren.
Ik hoop voor je dat het snel beter gaat en de aanhangers van Mubarak jullie verder met rust laten. Maar nog meer hoop ik natuurlijk dat er snel iets gaat veranderen. Jullie hebben eigenlijk maar één wens: dat Mubarak per direct opstapt en niet pas in september aftreedt, zoals hij nu beloofd heeft. Daarom vind ik dat je door moet gaan, laat van je horen. En niet alleen jij moet van je laten horen, ook de rest van de mensen die een eerlijker Egypte willen, moeten de straten op blijven gaan. Alleen dan krijg je een eerlijker Egypte en een beter leven. Dat is uiteindelijk toch jullie grootste wens.
En dan, over een paar jaar, ben jij afgestudeerd en schrijf je voor een mooi medium, geheel onafhankelijk. Je kunt je beroep uitoefenen zonder bang te hoeven zijn dat je wordt opgepakt. De persvrijheid zal een feit zijn. Omdat je niet langer bang hoeft te zijn om in de gaten te worden gehouden, ga je onder je eigen naam twitteren. Ik hoop dat je dat ook daadwerkelijk gaat doen, zodat ik je kan ‘followen’. Je woont in een land dat voortaan democratisch is. Misschien, heel misschien, word je zelfs wel president, omdat het dan wel kan.
Mocht je nou inderdaad president worden, dan hoop ik dat je je deze brief nog kan herinneren en ik de eerste mag zijn die je gaat interviewen.
Heel veel succes de komende dagen, weken en maanden. We denken aan jou en aan de rest van het land. We leven met jullie mee.
Liefs uit Nederland,
Daphne