Blije woorden en niets anders

Soms heb je van die momenten dat je vindt dat je een geweldig leven hebt. Die momenten die je een glimlach op je gezicht doen toveren. Zomaar, voor je er ook maar over na hebt kunnen denken, besef je: ik ben gelukkig. Ik wil niets anders.

Dat moment ervaarde ik vandaag. Ik dacht terug aan de afgelopen dagen, de afgelopen tijd. Voor ik er erg in had, kwam er in me op dat ik het fijn vond, heerlijk. Een stemmetje in mijn hoofd zei: ik ben gelukkig, wat heb ik toch een geweldig leven. Als vanzelf had ik een grote glimlach op mijn gezicht.

Ik dacht aan mijn nieuwe opleiding. Het studeren, de school, de mensen. Alles is, al is het maar tot nu toe, erg goed bevallen. Ik heb niets te klagen. Lol en gekheid in de pauzes, lol tijdens de colleges, na school de stad in of lekker terrassen, allemaal leuk. Het studentenleven zoals het in mijn ogen zou moeten zijn. Of nou ja, één ding ontbreekt er nog. Een eigen kamer in Tilburg, maar ook die komt er wel.

Ook de weekenden zijn goed gevuld. Afspreken met al mijn lieve vriendinnetjes, uren aan de telefoon hangen met Vriendin A. of Vriendin R en de liefde voor het schrijven met Vriendin I. ’s Avonds lekker stappen in Tilburg of Breda en genieten van de overheerlijke wijn, de mannelijke aandacht en lekker dansen. Het leven is van jou, van niemand anders. Met die gedachte wordt het uitgaan helemaal een groot feest. Verder ga ik altijd met plezier naar mijn werk, waarna ik altijd net zo vrolijk en met een goed gevulde portemonnee thuiskom. Weer niets te klagen dus.   

 Als ik al deze mooie en fijne dingen bij elkaar optel, besef ik dat ik tevreden ben met hoe mijn leven op dit moment loopt. Daar word ik nóg gelukkiger van. Die glimlach is voorlopig niet van mijn gezicht af te krijgen. Stiekem hoop ik dat jullie met me meedoen, dat we allemaal een glimlach op ons gezicht hebben staan. Gewoon, omdat het eigenlijk zo makkelijk is. Gewoon, omdat we allemaal gelukkig zijn.

Reacties

Geef een reactie