De nacht wordt gevangen
door de mist.
Alsof het heelal zachtjes huilt
en zijn verdriet
moeilijk kan verbergen.

Ook de ochtend ontkomt er niet aan.
Maar langzaam worden minuten uren,
haalt de buurvrouw haar boodschappen
om de hoek en doet de schoolbel
voor de tweede keer vandaag
de stilte vergeten.

Pas aan het einde van de middag
heeft het heelal zijn nevelige tranen gedroogd.
Om met het aanbreken van de nacht
te beseffen dat pijn minder snel geheeld is
dan het verstand zegt, waardoor de mist
weer aanvangt en mijn herinneringen aan jou blijven.