Voor jou,  

Dag meisje dat altijd lacht. Jij, nieuwsgierig als je bent, vraagt je vast af waarom je deze brief van mij krijgt. Een brief van jezelf, twaalf jaar later. En nog meer vraag jij je waarschijnlijk af waarom ik je zo raar aanspreek en je niet gewoon bij je voornaam noem. Dat ga ik je allemaal vertellen. Heb nog even geduld, het wordt zo allemaal duidelijk.

Moet je jou daar nu zien zitten in de tuin. Het is volop zomer en je geniet van de vakantie. Je geniet van de zon en de witte vlindertjes die voorbij vliegen. Met vlinders ga jij later nog een hoop hebben. Ze staan symbool voor wie jij bent. Je beschrijft er je leven mee. Jij ziet jezelf straks als een vlinder, wanneer je achttien bent en dezelfde leeftijd hebt als ik nu heb. Je bent dan een jonge vrouw, die de weg van rups naar vlinder heeft afgelegd. Nu ben je nog een rupsje, een klein meisje van zes jaar. Misschien moet ik je daarom wel ‘rups’ noemen. Je zegt zelf namelijk tegen je broertje dat je al een ‘grote meid’ bent. Je bent jong, nog niet zelfstandig en afhankelijk van anderen, maar je zou wel graag zelfstandig zijn. Het liefst ontpop jij je van rups naar vlinder, maar zo makkelijk gaat dat niet. Je moet eerst nog een hoop dingen leren en veel meemaken. Maar dat komt wel goed de komende twaalf jaar.

Wanneer je achttien bent en je de middelbare school achter je laat om Journalistiek te gaan studeren, wil je echt zelfstandig zijn. Je hebt dan de weg naar volwassenheid bereikt en vliegt als vlinder verder. De wijde wereld is het doel dat jij voor ogen hebt. Je gaat niet ver van huis, maar toch. Waalwijk verlaat je voor Tilburg. De plek die altijd je thuis is geweest, waar je zoveel mooie herinneringen aan hebt, ga je verruilen voor een stad die er toe doet. De stad waar het leeft, waar het druk is en jij je geen moment verveelt. Je krijgt er nieuwe vrienden, ontmoet er mensen die net zo zijn als jij. Nu vraag jij je af wat ik bedoel, hoe jij dan bent. De zon schijnt fel daar in de tuin, je knijpt je oogjes fijn. Met mensen die net zo zijn als jij, bedoel ik mensen die ook van schrijven houden, mensen die begaan zijn met de wereld om hen heen. Zo ben jij ook. Ja jij, dat meisje met die vrolijke vlechtjes in het haar en je favoriete jurkje aan. Ik zie je wel stiekem in het raam gluren, ontdekkend dat je een raam heel goed als spiegel kunt gebruiken. Je voelt je weer net zo mooi en trots als toen je bruidsmeisje was op de bruiloft van je oom en tante.

Ik wil je ook vertellen dat je later heel veel schrijft. Nog meer dan dat je nu al doet. Je gaat verhalen schrijven en allerlei gedachtes op papier zetten. Gedachtes die je met de mensen om je heen deelt. Je houdt er straks van om met woorden en zinnen te spelen, dit is terug te zien in de gedichten die je schrijft. Je droomt er van om later een eigen roman of gedichtenbundel te schrijven. Een eigen column in de krant zie je ook wel zitten.

Je leest het: dromen heb je genoeg. Nee, na twaalf jaar is er niets veranderd. Een dromer ben je nog steeds. Soms leef je in je eigen wereldje, maar ik kan je zeggen: het is heerlijk.

Verder ben je ontzettend positief en lach je altijd. Daar sta je zelfs een beetje bekend om. Hebben mensen het over jou, dan krijg je te horen: “Daphne, dat meisje dat altijd lacht.” Jij vindt dat je moet genieten van het leven en doet dit als studente dan ook vol overgave. Uitgaan behoort tot je wekelijkse bezigheden. Een drankje doen met vrienden in de kroeg, muziek op de achtergrond, leuke mannen om je heen en je bent al gauw tevreden.

Tja, die mannen dus. Toen je die eenmaal ontdekt had, wist je niet meer van ophouden. Tenminste, met het stappen vond je het heerlijk om succes te boeken. Maar lieve Daphne, onthoud goed: als jij straks gaat stappen, besef dan dat je succes niet altijd als een prijs moet zien. Op succes moet je trots zijn. Laat het dus niet uit de hand lopen, want dan ben je het succes niet waard.

Ik had het net al met je over de mannen. Laat ik daar maar meteen wat meer over vertellen en je wat dingen zeggen over de liefde. Je komt er vanzelf achter dat de liefde net zoals de wind langs de seizoenen reist. Soms is de liefde kil en guur, waardoor je koud van binnen wordt. Huiverig, net als in de winter. Maar de liefde heeft ook een andere kant. Liefde kan heel mooi zijn. Zo mooi, dat je het er warm van krijgt. Warm, omdat je merkt dat de passie overal is. Vergelijk het met een zwoele zomeravond. Maar liefde kan je ook laten opbloeien, zoals de lente het land verrijkt met al zijn pracht.

Meer heb ik je eigenlijk niet te vertellen, maar ik wil je nog wel wat dingen mee geven. Gewoon wat wijze lessen van je oudere ik. Lees deze brief over een paar jaar nog eens, dan zal je het vast beter begrijpen.

Blijf altijd jezelf en trek je niets van anderen aan. Want als jij blijft lachen, zoveel als ik nu doe, straal je uit wie je van binnen bent. Iets mooiers kun je de mensen niet geven. Ik wil je op het hart drukken om altijd te blijven schrijven, dan komt die roman of gedichtenbundel er vanzelf wel. En bovenal: geniet van de dingen die je doet, doe alles wat er in je opkomt en vergeet ondertussen niet je dromen waar te maken.

 
Lieve Daphne, ga je eigen weg als vlinder en kleur de lucht met je vleugels.

 
Je oudere ik,
Daphne